just!

ძირს რაღაც ორი თეთრი წერტილი მოჩანს, ამოჭმული აქვს იატაკის ორი მრგვალი კუნჭული...ერთი უფრო დიდია მეორეზე და მტკივნეულად ამბიციური... მეორე კიდევ პატარა და პერცეფციული ჯაჭვის გამგრძელებელი...ზუსტად ვერ ვიხსენებ, როდის დაცვივდნენ, ბუნდოვანი სიზმარივით მიმეწება ნეირონზე!

ზამთარია უკვე,თითქმის, არაოფიციალურად და ცივა...რაღაცნაირია ზამთარი, მე არ მიყვარს, მაგრამ რაღაცეებს კონსერვირებას უკეთებს და ეგ მომწონს...ჰაერიც კონსერვირებულია ნაკლები სიმწვანისგან და მომწონს, ხანდახან მომწონს...უსხეულო ლოლუასავითააა ყველაფერი,რომელიც ანელებს ემოციურ დინამიკას და აციებს ინტერაქტიულობას...ნაჭუჭი სქელდება ბუნებრივი პროცესებისგან და არც ისეთი რეალურია ფერები...ხანდახან მაღიზიანებს გატიტვლებული და გაპარჭყული ხეები!

Way out of here!

nothing, just deep forest of nutrition around...
claiming to thorough digestion...
last train pulls into the station...
no one gets off
and no one gets on...
I am tired...
It guides in the shadows of night...
thoughts dancing in the air and flying above the skull, smiling on the primitive human opinions...never stable over my mind, flowing deep inside the veins of consciousness, all signs after living has gone!
compensation of deadwood in green one striving to be dead again, mental menstrual cleansing over life struggles, full again of dead micro elements, the womb full of dead hatred trying to come out, staring on the blue devils and not even ignoratnt of the fact!

don't hate me I am not special like you, don't fight me I know you never care!

Thank you for blessing hatred in me...

every piece of music inspires with specific emotion and that is the main function and at the same time ordeal...let there be ordeals to come over through music like PT!


I say nothing ever happens, if you don't make it happen!

illuminator

დაღლილი, მოფათერაკე თვალის ფერი, სულიერი გარდატეხები და თითქოს ზემოდან შეხიზნული წამწამები...ხელს უშლიან თამამად გაახილოს თვალი, შემომხედოს, თითქოს ღიაა მაგრამ მე ვერ მხედავენ, ვერ აღმიქვამენ... უკვე სიცივეა, მოკლეს ვერ იცვამ, მალე გადის დრო ხო არა?... წინ ისევ მწვანე ფერი გიელავს, ამოკაწრულია მეხსიერებაში, ტკივილებით გასავათებული მწვანე ფერი...კიდევ უფრო სიცივეა, უკვე შორსაა მწვანე, მერე მოდის, უფრო სწორად მოირბენს და მირბის! ძალიან ცუდად დარბის, შეუმჩნევლად, მოვა – მე ისევ შენი ვარ, აქ ვარ!

თავიდანვე უცნაური სუნი იდგა ოთახში, უსუფთაო, მტვრის სუნი, ძველი ისტორიების და ემოციების სუნი, სიშორე გაჩნდა...აქ უნდა დამთავრებულიყო ალბათ, თუმცა ისევ გაურკვეველი სუბსტანციის იგნორირება ჩამერთო, არ უნდა მექნა ასე ალბათ, ისევ ალბათ, I'll never know!

შორიდან საუბარი უკეთესად გამოდის, კი ნამდვილად, ახლოს არ მიშვებს, ან ვერ მიშვებს! უცნაურად დისტანციურია, ახლოსაა მარა არც ისე...სუნი მეცემა, ილუზიის სუნი აქვს!არ არის აქ, ალბათ არც მე ვარ აქ.

ტკივილიანი სითბო აქვს, მეც მტკენს, არა არ უნდა დამეიგნორა! ვმუნჯდები, მგონია ისედაც ესმის ჩემი, ესმის კი?! მარა ისე მაინც ვესაუბრები, გაუთავებლად ვლაპარაკობ, გადავდივარ ერთიდან მეორეზე, მეორედან მესამეზე, მესამედან მეოთხეზე...ვუწევ თითქოს ხმას, მინდა კარგად შეიგრძნონ მისმა ნეირონებმა, კარგად დაიმპულსდეს ტვინში, დარჩეს...

ისევ იქაა, სადღაც შორს...

hammok

მწვანე...მუქი მწვანე...წვრილი თოკებია..ერთმანეთზე თანმიმდევრულად გადაბმული...ნასკვები დახვეწილი...250 კილოგრამს უძლებსო, ამბობენ და ჩისტა ამერიკულიაო...თამამად შეიძლება გაქანდე და გამოქანდე, მხოლოდ შესაფერისი ადგილი უნდა უპოვო...ორ კაცსაც უძლებს, ცოტა ვიწროა, თუმცა კომპაქტური, ვინც ჩაჯდება ყველას აკომპაქტურებს:))), სატარებლადაც ადვილი...მიხარია, რომ მე შემხვდა ბოლო დარჩენილი მთელს საჰამაკეში:))) გუშინ ჩინებულად დაიტესტა, ვერაფერს ვიტყვი, გადასარევია, მისიას შეასრულებს და არ მიმტყუნებს კრიტიკულ მომენტებში :))) უკვე ჩემეულია და რაღაც პონტში მიყვარს, უფრო სწორად ჩვენია და გვიყვარს :))) 

რა პატარა ჩანთა აქვს, რომ ნახოთ ასი წელი არ იფიქრებთ, რომ ჰამაკის ჩანთუშკაა :))) I'm lovin it!

საინტერესო სტატისტიკა!

აბსოლიტურად შემთხვევით წავაწყდი შემდეგი სახის სტატისტიკას Pew Global-ზე, რომელსაც ტრადიციულად ამ მიზნით ვიყენებ ხოლმე. ვფიქრობ, უკუსაგდები საკითხი ნამდვილად არ უნდა იყოს იქედან გამომდინარე, რომ ზოგადად ჩემთვის საძულველ სტერეოტიპებს ანგრევს გარკვეულწილად. გამოკითხვა ჩატარდა 2007–ში და გამოქვეყნდა 2008–ში, არც ისე ახალია, მაგრამ არც ისე ძველი გამოკითხვის მასშტაბებიდან გამომდინარე.

მათ დემოკრატია ჩამოაცვეს თავზე?! o_O

"ამერიკის მთელ საზოგადოებრივ ცხოვრებაში დღესდღეობით არ მოიძებნება წარმომადგენლობითი ფიგურა, რომელიც შეერთებული შტატებისათვის მსოფლიოს ერთადერთი სამხედრო ზესახელმწიფოს მდგომარეობის მარადიულობის წინააღმდეგი იქნებოდა." 

ენდრიუ ბეცევიჩი

ჩალმერს ჯონსონი, რომელიც 1973 წლამდე ამერიკის ცენტრალური სადაზვერვო სამსახურის მუშაკი იყო, თავის წიგნში "The Sorrows of Empire. Militarism, Secrecy, and the End of the Republic" საუბრობს შეერთებული შტატების იმპერიალისტურ ხასიათზე და მოჰყავს მაგალითები უახლოესი წარსულიდან, რამაც ამ ქვეყნის საგარეო პოლიტიკის მძაფრი კრიტიკა დაიმსახურა და მას თანამედროვე მსოფლიოს იმპერია უწოდა დემოკრატიის პრინციპებზე აღმოცენებული, რომელიც უკვე ღია სკეპტიციზმს იმსახურებს ექსპერტების მხრიდან მის მიერ განხორციელებული პოლიტიკის გამო ახლოაღმოსავლეთსა და  ლათინური ამერიკის ქვეყნებში. 

მისი მთავარი ქონსერნი აღნიშნულ ნაშრომში არის პრეზიდენტის უფლებამოვალეობების გაზრდის ტენდენცია და სამხედრო პირების მიერ საკუთარი კომპეტენციების გადაჭარბების მცდელობა, რასაც არაერთხელ ჰქონია ადგილი ერაყის და ავღანეთის ომებში. მაქს ვებერის ცნობილი გამოთქმა იმპერიების შესახებ, რომლის მიხედვითაც "ჩინოვნიკობის უმთავრეს ძალაუფლების ბერკეტს წარმოადგენს სამსახურეობრივი ცოდნის ე.წ. "Dienstwissen" გადაქცევა საიდუმლო ცოდნად ე.წ. "Geheimwissen" ტერმინის – სამსახურეობრივი საიდუმლოება "Dienstgeheimnis" მეშვეობით, საბოლოო ჯამში არის ბერკეტი, კონტროლისაგან მმართველობის დასაფარად. ცნება სამსახურეობრივი საიდუმლოება არის ბიუროკრატიის სპეციფიური ქმნილება, და არაფერი იცავს ბიუროკრატიას იმაზე უფრო შემართებით, ვიდრე ამგვარი პოზიცია. წმინდა ძალაუფლებრივი ინსტინქტიდან გამომდინარე, ბიუროკრატია შეებრძოლება პარლამენტის ნებისმიერ მცდელობას, საპარლამენტო ექსპერტებისა ან ინტერესთა ჯგუფის საშუალებით მოიპოვოს ეს ცოდნა. ბიუროკრატია ამ ბუნებრივი მოთხოვნილებებიდან გამომდინარე მიესალმება ცუდად ინფორმირებულ, და ამრიგად, უძალო პარლამენტს– ყოველ შემთხვევაში, სანამ ეს არ ცოდნა ბიუროკრატიის ინტერესებს ემთხვევა". 

სწორედ მაქს ვებერის მიერ გამოთქმული აზრი ეთანხმება ჯონსონის მიერ დანახულ პრობლემატიკას, რომლის მიხედვითაც შეერთებული შტატები ახლო აღმოსავლეთში და არამარტო (ვიეტნამი, კორეა, პანამა და სხვ.) ახლოაღმოსავლეთში ცდილობს გარკვეული საომარი ინფორმაციების დაბლოკვას ომის ქვეყნებიდან და ამ გზით საკუთარი მოსახლეობის ინფორმაციულ ვაკუუმში მოქცევას. ამ ტენდენციას ბევრი მაგალითი ამტკიცებს, რომელთაგან კუნძულ ოკინავაზე განხორციელებული გაუპატიურების ბარბაროსული ინციდენტი ასახავს, რომლის დამალვასაც ცდილობდნენ ამერიკელი მაღალჩინოსანი სამხედროები და თავდაცვის სამინისტროს წარმომადგენლები 1996 წ. 

ჯონსონის ნაშრომში ჩემთვის ყველაზე საინტერესო იყო იმ იურიდიული ხელშეკრულებების არსი (SOFA= Status of Forces Agreement), რომლის თანახმადაც მას კონფლიქტის ზონებში ეძლევა უფლება საკუთარი შეიარაღებული ძალების განთავსების. ამ ხელშეკრულების საფუძველზე პირი–უცხოელი, რომელიც დანაშაულში არის ბრალდებული, თავისი ქვეყნის დიპლომატიურ წარმომადგენლობას უნდა გადაეცეს, თუმცა რეალურად სურათი სრულიად სხვაგვარია. SOFA-ს ექსპერტები აცხადებენ, რომ ამ ხელშეკრულების უმრავლესობა იმგვარადაა შედგენილი, რომ ადგილობრივი სასამართლოების იურისდიქცია ამერიკელ სამხედროებზე არ ვრცელდება; ვრცელდება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუკი ამას თავად ამერიკული სამხედრო უწყებები მისცემენ ნებას. ყველაზე მარაზმული ფაქტი კი აქ ის არის, რომ ამერიკელი სამხედროები არ ექვემდებარებიან საპასპორტო–საკონტროლო პროცედურებს და მათ უმრავლესობას, რომლებიც მკვლელობაში და მასიურ გაუპატიურებებში არიან მხილებულნი, ადვილად შეუძლია ქვეყნის საზღვრების დატოვება ყოველგვარი პასუხისგებაში მიცემის გარეშე.  

აქვე უნდა აღინიშნოს ის ფაქტიც, რომ აშშ–ის ზღვისიქითა საჯარისო შენაერთები არ ექვემდებარებიან საგარეო საქმეთა დეპარტამენტს, არამედ ცენტრალურ დაზვერვას და სხვა საიდუმლო სახელმწიფო სადაზვერვო ორგანიზაციებს.

ჯონსონი ასევე ყურადღებას ამახვილებს შეერთებული შტატების იმპერიალიზმის ორგვარ ხასიათზე.  ამათგან პირველი მილიტარისტული იმპერიალიზმია, რომელიც ძირითადად რესპუბლიკური მთავრობისთვისაც არის დამახასიათებელი და რომელსაც ასევე "ნეოკონსერვატორული" იმპერიალიზმის სახელითაც მოიხსენიებენ მას–მედიაში. მეორე ტიპის იმპერიალიზმს კი იგი ჰუმანიტარულ იმპერიალიზმს უწოდებს, რომელიც დემოკრატი ხელისუფლებისათვის არის დამახასიათებელი და ხშირად "ლიბერალური იმპერიალიზმითაც" მოიხსენიება.  ლიბერალი იმპერიალისტების იდეალიზმი გამოიხატება იდეაში, რომლის თანახმადაც "მსოფლიო დემოკრატიისთვის უფრო უსაფრთხო უნდა გახდეს". (გაიხსენეთ უილსონისეული თოთხმეტი პუნქტი).

ჯონსონის კრიტიკის კიდევ ერთი არგუმენტი ის არის, რომ შეერთებული შტატები ერთადერთი გავლენიანი ქვეყანაა სხვა გავლენიან ქვეყნებს შორის, რომელიც არ ემორჩილება საერთაშორისო სისხლის სამართლის სასამართლოს. აშშ–ის სუფრიმ ქორთ არც გუანტანამოს პრობლემის დროს იღებდა ყურად ამ სასამართლოს პრეტენზიებს და არც ქვეყნის შიდა კრიმინალურ საკითხებს უთანხმებდა უკვე ფედერალურ დონეზე. 

"ამერიკა არ არის ჩვეულებრივი საერთაშორისო მოქალაქე. იგი წარმოადგენს მსოფლიოს ისეთ დომინანტურ ძალას, რომლის დარიც რომის იმპერიის შემდეგ არ გამოჩენილა. აქედან გამომდინარე, აშშ–ს ძალუძს ნორმების თავიდან დეფინირება, მოლოდინების შეცვლა და ახალი რეალიების დამკვიდრება. როგორ? – საკუთარი ნების შემტევი და შეურიგებელი დემონსტრირების გზით". 

ჩვენ არ გვინდა ახალი რომი, ჩვენ არ გვინდა საბჭოთა კავშირი და არც სხვა რომელიმე მსოფლიო ჰეგემონი! და არც ის გვინდა რომ ამას პატრიოტიზმით აღვსილი რომელიმე ამერიკის მოქალაქე აცხადებდეს! 

მე არ მინდა მჯეროდეს, რომ მსოფლიოს მართლაც ჩამოაცვეს დემოკრატია თავზე. 

P.S. ყოველშემთხვევაში I don't hope so and u don't hope so probably. :))))

job!

რაღაც არაფერი დამიწერია სამსახურის შესახებ ჩემს ბლოგზე. არადა რამდენი რამ არის აქ სახალისო თქვენ ვერ წარმოიდგენთ. პირველ რიგში მინდა შევეხო ჩემს უაზრო ჩვევას, რომლის მიხედვითაც ყოველთვის ვაგვიანებ 10 წუთი მაინც, სანამ ოფისში მივალ. არ იფიქროთ, რომ დილით ადრე ვერ ვიღვიძებ ან რამე ეგეთი. პირიქით, გაცილებით ადრე მეღვიძება ვიდრე სახლიდან უნდა გავიდე, თუმცა ტრადიციასავით ჩამომიყალიბდა სამსახურში 10 წუთით დაგვიანება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მთელი სამუშაო დღე არაკომფორტულად ვგრძნობ თავს.:)))) 

ოფისს ყოველთვის ჩემი თანამშრომელი აღებს_ თეო :))) მასზე ჩვენი ბიჭები ამბობენ– გაგიჟებულიაო))), ნუ ამ სიტყვით მათ სამეტყველო ლექსიკაში მოიაზრებიან ის ადამიანები, რომლებიც რაღაც ნამერენიებით მათ სისტემაში ვერ ჯდება. :))) ხშირად იმასაც გვეუბნებიან, თქვენ მანამდეც ხო არ იცნობდით ერთმანეთსო, ალბათ იმიტომ რომ ერთად კარგად ვმუშაობთ და რაღაც რაღაცეებზე მსგავსი შეხედულებები გვაქვს :))) გარდა ამისა, ურჯულო და ურწმუნოებსაც გვეძახიან, ესეც ალბათ იმიტომ, რომ დადგენილ უქმე დღეებში არ ვკადრულობთ დასვენებას. 

ყველაზე მძაფრი მომენტები განსაკუთრებით უკავშირდება თინის (ჩვენი ბუჰღალტერი:)) და ზაზას (დირეხტორი) გამუდმებულ კამათს ამა თუ იმ ბუღალტრულ საკითხზე, რისი მიზეზიც ჩვენი მეტად "სკრუპულოზულად" და "საყვარლად" შედგენილი საგადასახადო კოდექსია :))) ამას წინათ, გაცხარებული თინიკო მეკითხება, ნეტა ზაზა სადაურიაო, რომ მასთან საუბარს ვერ ვაწყობო. ნუ მეც არ დავზარდი და ვახარე, გურულია მეთქი:)))ჰოდა, რა გინდა ბატონო პრობლემა ბუღალტერიაში კი არ არის, ტემპერამენტთა შეჯახებასთან გვაქვს საქმეო(თინიკო ცნობისთვის მეგრელია:)))

ყველაზე დამახასიათებელი რამ, რაც ჩემს სამსახურს სხვებისგან გამოარჩევს, მისი საშინლად არაორგანიზებული ხასიათია. ვინ რას აკეთებს, კაცი ვერ გაიგებს. გარდა ამისა, ხშირია ერთმანეთთა კომპეტენციებში უხეშად შეჭრა და ამით საკუთარი ამბიციურობის დაკმაყოფილება :))) და კიდევ ერთი რამ, რაც მისი უნიკალურობის მაჩვენებელია, არის ის გარემოება, რომ ვოლენ ნი ვოლენ უნდა ერკვეოდე ბუღალტერიაში. იმდენი მოახერხა შეფობამ, რომ ამაში იმპორტის მენეჯერის ჩართვაც კი შეძლო და თავი ნამდვილად ჩვენი სთაFის წევრად აგრძნობინა:)).

მოკლედ ბევრს აღარ გავარძელებ და მერე კიდევ გავამდიდრებ ბლოგს სამსახურეობრივი მარგალიტებით :))) ნამდვილად ძალიან ბევრია :)))

ბომჟებო აღზევდით! :))))

 ჰიპერ ბომჟური და ყველაზე არარუსული სოუნდი ნაგლურად ქანთრის სტილში შეტენილი :ჯუმპ: 

დატკბით ბომჟთა მესვეურნო :))))))

უზორები...

რატომ უყვართ ადამიანებს წვიმა, მათ ვისაც უყვარს და არა სძულს. მიწის სუნი, სისუფთავის შეგრძნება, აღელვებული დედამიწის დამშვიდების ასოციაცია თუ დაუძლეველი უსაქმურობის განცდა, რის გამოც ვერაფრის გაკეთებას ვერ ახერხებ და ამაზე დიდად არც ნერვიულობ. თუ ზემოთ ჩამოთვლილი მიზეზები თქვენთვის წვიმის სიყვარულს შთაგაგონებთ, გასასამართლებელი საბუთიც გექნებათ იმისათვის, რომ ბეზკანეჩნა იბეზდელნიკოთ. :))))

_წამო გარეთ წვიმს!

_დიდი ამბავი, მერე რა წვიმდეს, ა მნე პო ...

_უმსგავსო, არაფრის აზრზე არა ხარ.

_უსაქმურო!

_წამო გარეთ, დავსველდეთ! თმები გაგეზრდება :)))

_შემეშვი, საქმე მაქვს და უნდა დავამთვარო. არ ვარ ტალახში ხეტიალის ხასიათზე.

_შენ არც ისე ხეტიალობ პო ბალშომუ, თუ სიმართლე გინდა.

_მარტო წადი.

_კაეც.

"ტალახის შეეშინდა. არადა სასარგებლოა წვიმა ფილტვებისთვის, ამდენს როგორ ვერ ტვინავს ეს ჩემისა"_ჯესი ადგა და მარტო წავიდა. რატომ უყვარდა უზომოდ წვიმა თვითონაც ვერ ხვდებოდა, უბრალოდ მიდიოდა ხოლმე. ავტომატურად ემზადებოდა რიტუალად გადაქცეული ხეტიალისთვის ყოველი გაწვიმებისას, თან თავში ურტყამდა "It's my time, it's my time of hanging around, hanging around". ყოველთვის უნდოდა ამ სათაურით თავისი სიმღერა დაეწერა, ან სხვას დაეწერა მისთვის. "რატომ არ უყვართ წვიმა, მერე რა რომ სველდები?!"_მანიაკალური შეკითხვა და ხელში საყვარელი ჟაკეტი, რომლის ჭერის დროსაც უჩნდებოდა ეს კითხვა მხოლოდ.

ბავშვობაში ძალიან უყვარდა გუბურებიდან წყლის დალევა, წვიმის წყალი უფრო გემრიელიაო, ამბობდა. ბევრჯერაც მოხვედრია, გუბურებიდან წყალს როცა ეწაფებოდა :)))ბევრჯერ ცხვირიც დაურტყავს და გუბურაშიც ჩავარდნილა გაფითქინებული თეთრი მაისურით, როცა სკოლაში მიეშურებოდა. "ნეტა გამაგებინა ამ ჩემს შვილს რა უღმერთობა სჭირს"_თვალებიდან სიმწრის ნაპერწკლებს ისროდა დედამისი და მორიგ გალუმპულ მაისურს წურავდა პარაშოკიან წყალში. ჯესს არ ესმოდა, რატომ უშლიდნენ გუბურიდან წყლის დალევას, ეს ხომ საშინლად გემრიელი იყო მისთვის. არც ის ესმოდა, რატომ სხვებიც არ სვამდნენ და ბრაზდებოდა საკუთარ თავზე, რომ ასე ძალიან ეგემრიელებოდა გუბურები :)))))

საი არასდროს არ დაჰყვებოდა წვიმაში. სამჯერ თუ წაჰყოლია, სხვა დროს ვერ "მოიცალა". თუმცა სამივეჯერ ის მასთან არ ყოფილა და მისი იქ ყოფნა მხოლოდ სულის გამაწვრილებელი წუწუნით შემოიფარგლებოდა, რითაც ჯესს ტვინის ყოველ ხვეულს დაუნდობლად უსწორებდა. :))) "ჯობდა არ წამოსულიყავი, შენ ამით წვიმას შეურაცყოფ."_სევდანარევი მშვიდი ხმით ეტყოდა საის, ეს უკანასკნელი კი ირონიულად ჩაიღიმებდა, რომლის დროსაც რუსული უზორით შეკრული ბანწიკების მსგავსი ნაოჭები უჩნდებოდა თვალის კუთხეებში. ამ რუსულ უზორს ბევრჯერ განუმუხტავს მსგავსი სიტუაცია ჯესთან, რითაც ბოროტად სარგებლობდა საი და ოსტატურად არ აძლევდა მას განაწყენების საშუალებას.

ჯესს უზომოდ უყვარდა რუსული უზორები :))))

 

ზე–ნთხევინება!

რამდენი დღე გავიდა, რაც ბლოგისთვის ვერ მოვიცალე და არც წერის განწყობაზე ვიყავი მაინცდამაინც. წერას პრობლემის შექმნა უნდაო, ნათქვამია და ალბათ მე პრობლემა არ გამაჩნდა იმისათვის, რომ რაიმე დამეწერა. ამიტომაც მივივიწყესავით, თუმცა სინამდვილეში ხომ ვიცი, რომ პრობლემების გამოლევა არ ხერხდება.

საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმააო ესეც გამიგია, და ისეთიც ბევრი მინახავს, თავდასხმის საშუალებით საკუთარი სიმრუდეები, რომ უნდა დაფაროს. გარდა ამისა, ამგვარი ჰომოჰომინები (ჰომოსაპიენსებს მაგათ ვეღარ ვუწოდებ მრავალ მიზეზთა გამო) არც უსირცხვილო ბრალდებებს ერიდებიან, რათა ბრალდებების ობიექტები ინერტულები გახადონ მათ მიერ ჩადენილი უსირცხვილობების მიმართ. არ ერიდებიან ისეთ ხერხებს, როგორიც არის ადამიანის იმაში გასვრა, რომელიც ყველაზე მეტად სძულს და გულს ურევს ამ ადამიანს; არ ერიდებიან არც იმას, რომ თავის დანაშაულის მონაწილე გახადონ და მიაწერონ იგივე, რაც საკუთარი მოტივაციის გამართლებად მიაჩნიათ. 

ყველაზე გულის ამრევი ამ ადამიანთა ქცევაში არის ის, რომ ესენი არც ზეციურ ძალებს ერიდებიან და ცდილობენ თავიანთი ქცევის დეტერმინაცია ამ გზით მოახდინონ...ყველაფერში ხედავენ ყურით მოთრეულ ნიშნებს, სწამთ ბედისწერის, წინა ცხოვრების შეცდომების და ამით დღევანდელ ცხოვრებას ირთულებენ. არ შეუძლიათ უბრალოდ დატკბნენ ცხოვრებით და მიიღონ ის რასაც მათ ცხოვრება სთავაზობს. ასეთი ადამიანები კარგად ირგებენ ვსეზნაიკას როლს და ცდილობენ სხვისი ქცევები თავიანთი ნამერკებით ახსნან და იმის იქით ნაკლებად გაიხედონ ობიექტური სინამდვილის დასანახად.

წავედი ეხლა, ზედმეტად მერწყევინება და მენთხევინება...

შეგრძნება: შური მოთამაშე ხალხის მიმართ!

ტვინის მლესველთა ანტისპამი :)))

ყველაზე მეტად ვერ ვიტანდი გამოთქმას "აქ ორი აზრი არ არსებობს"...რატომ არ არსებობს, როცა მშვენივრადაც არსებობს და იარსებებს, შესაძლოა ჩვენგან აბსოლუტურად დამოუკიდებლადაც. ყველა რაღაცაზე კამათობს, რაღაცეებს გიმტკიცებს, გარწმუნებს ათას სისულელეში (ამ დროს გულის სიღრმეში რომ ჩაახედო, თავადაც არ სჯერა იმის, რასაც ამბობს). ამის შემდეგ რაღაცეებს იჯერებ, რაღაცეებს არ იჯერებ შემუშავებული ნამერკების მიხედვით, რომლებიც ისევე როგორც ყველაფერი, პირობითია ან უბრალოდ თავსმოხვეული ვინმე "ღვთისმოსავი" ადამიანის მიერ :)))

 ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხშირად აჟღერებდა ჩემთან აზრს, რომ კაცობრიობა დაკომპლექტებულია ადამიანებისგან,რომლებიც ერთმანეთზე გავლენას ახდენენ და ფსიქოლოგიურ ზეწოლას ახორციელებენ. ნუ ამას გაცილებით უხეშ ფორმებში აცხადებდა, რისი გახმოვანების საშუალებასაც ჩემი შინაგანი ეთიკა არ მაძლევს ))), თუმცა უნდა ვთქვა, რომ რუსულ ენაზე ეს ყოველივე განსაკუთრებით დამარწმუნებლად მოსასმენია. (ისე ეს ტენდენციაც აღსანიშნავია,თუ რატომ ცდილობენ ქართველები, თავისი აზრის განსამტკიცებლად უცხო ენა მოიშველიონ, რაშიც მე განსაკუთრებით ვცოდავ ხოლმე:)))

მისი აზრით, სამყაროს ამ პრინციპით უნდა შეხედო და ბევრ რამეს გაცილებით სხვანაირად აღიქვამო.(რაც მისი ლოგიკით რომ ვიმსჯელოთ, იგივე ზემოქმედება იყო ჩემს მიმართ, რასაც იგი სხვებს აბრალებდა). მეც დავიწყე ამ ექსპერიმენტის განხორციელება გარკვეული პერიოდი და აღმოვაჩინე, რომ ადამიანები ძალიან გაერთნაირდნენ და ზომბებივით დაპროგრამირდნენ, რომელთა მთავარი მისია იყო, მეც ერთი მათგანი გავმხდარიყავი. ექსპერიმენტის შედეგი ის იყო, რომ კიდევ ერთხელ ჩავვარდი სტრესულ მდგომარეობაში, თუმცა პლიუსი ჰქონდა ის, რომ "აქ ნამდვილად ორი აზრი არ არსებობს" იმასთან დაკავშირებით, რომ ჭეშმარიტება ძალიან შორსაა მოკვდავებისგან, ძალიან ძალიან ძალიან შორს კეთილო ხალხო:)))))))

ესაა ჩემი საბოლოო კომენტარი :)))

პოლიტიკა ტიბეტიდან

ნებისმიერი სუფერ ფაუერ ქვეყანა საგარეო პოლიტიკის წარმოებისას ეყრდნობა ერთ–ერთ მთავარ პრინციპს, რომლის მიხედვითაც ნებისმიერი ტიპის ურთიერთობა სხვა ქვეყნებთან შემოიფარგლება რენდომ მიდგომით და არა ფუნდამენტური კავშირით, რომელსაც აყალიბებს ხანგრძლივი თანამშრომლობა და ა. შ. ეს განსაკუთრებით თვალსაჩინოა თანამედროვე მსოფლიოს ფონზე, სადაც ლიდერი ქვეყნები იმისდა მიხედვით წარმართავენ საგარეო პოლიტიკას, რაც right here, right now არის საჭირო, ამისათვის კი პოლიტიკურ სპეკულიანტობასაც არ ერიდებიან, პატარა ქვეყნებით მანიპულირებაზე რომ არაფერი ვთქვათ.

ასეთი მიდგომა თავისთავად ეფექტურად მუშაობს ჩვენს დროებაში, რაც  გამოწვეულია მოვლენების მომენტალური ცვალებადობით და მომრავლებული ექსტრემალური სიტუაციებით. ბევრი მაგალითის მოტანაც შეიძლება მსოფლიოს უახლესი ისტორიიდან ამ აზრის გასამყარებლად, თუმცა ამ პოსტში მინდა ყურადღება გავამახვილო შეერთებული შტატების ბოლოდროინდელ ურთიერთობაზე, რასაც იგი ჩინეთის მიმართ ავითარებს. 

ნიუ იურქ თაიმსში დაიდო სტატია, სადაც საუბარია ობამას და ტიბეტის სულიერი ლიდერის დალაი ლამას შეხვედრაზე(გაიმართა თეთრ სახლში). შეხვედრაზე, როგორც ირკვევა, მათ ისაუბრეს დემოკრატიის გავრცელების პრობლემებზე და ადამიანის უფლებებზე, გარდა ამისა ტიბეტის რელიგიურ იდენტობასა და კულტურაზე, რაც,  შეიძლება ითქვას, პეკინის ყველაზე დიდ მაზოლს აჭერს წიხლს.

აღსანიშნავია, რომ ამერიკამ ხელნაწერი სახით დაუჭირა მხარი ტიბეტის ავტონომიურ თავისუფლებას და დადო დაპირება "ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკაში დაიცვას ადამიანთა უფლებები ტიბეტელთათვის". ობამას დაგეგმილი ვიზიტი დალაი ლამასთან გასულ წელს თეთრმა სახლმა ჩაშალა იმ მიზეზით, რომ არ დაეძაბა ახლად არჩეული პრეზიდენტის ვიზიტი პეკინში. კიდევ ერთი დეტალი, რამაც პეკინის გაღიზიანება გამოიწვია, იყო შეერთებული შტატების მიერ ტაივანისათვის დამტკიცებული 6 მილიარდის ღირებულების იარაღის მიყიდვა (ძირითადად F16 მოდელის ავიაგამანადგურებლები). ამგვარ ფაქტს ადგილი ჰქონდა ჯერ კიდევ 1992 წელს, რის სანაცვლოდაც ჩინეთის მხრიდან გაისმა მუქარა საერთაშორისო შეთანხმების დარღვევის შესახებ იარაღის გავრცელებასთან დაკავშირებით პაკისტანის მიმართულებით.

ეს ყოველივე გარკვეულწილად მომაგონებს საბჭოთა კავშირის 90–იანი წლების (და არამარტო)  პოლიტიკას საქართველოსთან მიმართებაში, როცა ხელოვნურად ხორციელდებოდა ე.წ. ნაღმების ჩადება დისინტეგრაციის მიზნით. სცენარი ანალოგიურია ჩინეთთან მიმართებაშიც, თუმცა იმ განსხვავებით, რომ ამერიკა ცდილობს გავლენების ბალანსი შეინარჩუნოს, რაც რა თქმა უნდა ჩინეთის მზარდი ეკონომიკის და სამაგალითო დემოგრაფიული მდგომარეობის საკონტროლო საშუალებას წარმოადგენს. აქ ასევე გასათვალისწინებელია აშშ–ს დიდი სურვილი ჰყავდეს მოკავშირე, რომელიც უფრო სანდო იქნება ატომური იარაღის გავრცელების პრევენციის საქმეში, სადაც რუსეთის ნაცვლად იგი ჩინეთს მოიაზრებს ირანის ურანიზაციის წინააღმდეგ ბრძოლაში. ფაქტობრივად, აშშ ორ ცეცხლ შუა იმყოფება და პოლიტიკური ფრუჯექთებით ცდილობს კრიტიკული სიტუაციებიდან გამოსვლას, რომელიც ხშირად პარტიზანული ომების ასოციაციას იწვევს და რაც მეტწილად გამიზნულია იმისათვის, რომ მსოფლიო საზოგადოებას შეახსენოს თავისი ზესახელმწიფოებრივი შესაძლებლობები.

 

Здесь будет большая каша!!!

" როდის აღიარებს დასავლეთი საქართველოში ჩატარებულ ეთნოწმენდას?"

ამას წინათ, სწორედ ამ სათაურის მქონე სტატია წავიკითხე და გამახსენდა ერთხელ, მამას მიერ ჩემთვის მონაყოლი ამბავი, რომლის მიხედვითაც ერთადერთი დასკვნის გაკეთება შეიძლება აფხაზეთში განხორციელებული ქართველების ეთნოწმენდის შესახებ. ეს მოგონება უკავშირდება მამაჩემის ეთნიკურად აფხაზ მეგობარს, რომელმაც კონფლიქტის დაწყებამდე დაახლოებით 10 წლით ადრე (ნუ მათი საუბრის თემა ეხებოდა ქართველებისა და აფხაზების ურთიერთობას) ცალყბად საუბარში ასეთი ფრაზა გააჟღერა :"Здесь скоро будет большая каша!!!" რა თქმა უნდა, ამის შესახებ ბევრი არ უსაუბრია მას და არ გაუნდვია წინასწარ დაგეგმილი განზრახვა,რომელიც საქართველოს სახელმწიფოს წინააღმდეგ იყო მიმართული და აფხაზთა ნაციონალურ საიდუმლოებას წარმოადგენდა იმდროისთვის. თუმცა გამოიჩინა კეთილი ნება და მეგობრული რჩევა მისცა მამას,მთელი ოჯახით დაგვეტოვებინა მომავალი კონფლიქტის ზონა. 

დღესდღეობით ბევრი სტატია იწერება ამ საკითხთან დაკავშირებით,თუმცა მხოლოდ ყვითელ პრესაში და მხოლოდ ე.წ. "ბაგრამიანთა" დაჯგუფების შესახებ, რომლის უკანაც სომხური ლობი იდგა და რუსეთისგან სერიოზული მხარდაჭერით სარგებლობდა. ამ ბოლო დროს რეჟისორებმაც მოიცალეს და დაიწყეს ფილმების გადაღება იმის შესახებ, თუ რა უსამართლო და უთანასწორო ომი იყო,როგორ დაიხოცნენ ცხვრის ფარასავით შეყრილი ახალგაზრდები და ათასი ბლა ბლა ბლა. ბუნებრივია, ყველა ომი უთანასწორო და უსამართლოა იმიტომ რომ იქ ადამიანები იხოცებიან,რომელიმე მხარეს უფრო მეტი ძმები უკვდებათ, ვიღაცეებს უფრო მეტი შვილები, ვიღაცეებს ქმრები და ა. შ. მაგრამ რეალური მიზეზის ძიებას არავინ იწყებს დროულად.

აფხაზეთის კონფლიქტზე გადაღებულ ფილმებში ნაკლებად ამახვილებენ ყურადღებას დაძაბულობის გამომწვევ მიზეზებზე და იმაზე თუ როგორ იგეგმებოდა იგი წლობით ადრე მის მოხდენამდე. ამგვარი მასალის შეგროვება, რა თქმა უნდა, ძალიან რთულია და მავანს შეიძლება ეს დღეს უკვე არარეალურად ეჩვენოს, მაგრამ ჩვენთვის ეს აუცილებელია, თუკი საერთოდ რაიმეს მოგვარება და გადაჭრა გვინდა ამ თვალსაზრისით.

ბოლო ფილმი ამ თემაზე, როგორც ყველამ ვიცით, "გაღმა ნაპირია" (რომელიც არ მინახავს და ალბათ არც ვნახავ), რომელშიც აღწერილია პატარა ბიჭის ტრაგიკული ისტორია აფხაზეთის ომის დროს და სიუჟეტი მარტივად ვითარდება მხოლოდ მის ირგვლივ. დანარჩენი ყველა საკითხი იგნორირებულია და უყურადღებოდ არის დატოვებული as usual.

იმედია ეს პოსტი, შემდგომში მის წამკითხველებს და ამ თემით დაინტერესებულ რეჟისორებს და უფრო მეტად დოკუმენტალისტებს გაუღვიძებს ამ პრობლემის შესაბამისად გაშუქების სურვილს, რითაც ძალიან მაგარი საქმე გაკეთდება.

P.S: ვერცერთი ტალიავინის დასკვნა ვერ გვიშველის, თუ თავად ჩვენ არ დავარწმუნეთ მსოფლიო ამაში უფრო მეტი მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებით, რაშიც ლომის წილი სწორედაც რომ კინომ უნდა შეასრულოს. 

self observation

"განრისხების ჟამს დაკვირვებული გახდით და თქვენ გაოცდებით, აღმოაჩენთ რა, რომ დაკვირვებულობის გამოჩენით რისხვა აორთქლდა, შეუძლებელი გახდა." <ოშო>

ყოველთვის მჯეროდა იმ თეორიის რეალურობის,რომლის მიხედვითაც სამყაროში არსებობს მხოლოდ ერთი ენერგია და რომ მისი დადებით ან უარყოფით ენერგიებად დაყოფის მცდელობა ყველაზე დიდი სისულელეა.სისულელეა იმ მხრივ,რომ იგი ადამიანებს საგრძნობლად ურთულებს ცხოვრებას და უქმნის ხელოვნურ პრობლემებს,რომლის გადაწყვეტაც წარმოუდგენლად მარტივი გზით შეიძლება. აქ მთავარია,ინდივიდმა მოახერხოს ამ ენერგიის მართვა რაციონალური გზით,რომელიც შეაძლებინებს ყოველივე დესტრუქციულის ამოკვეთას მისი პიროვნებიდან და ტრანსფორმაციას უფრო პრაგმატულად სასარგებლოსკენ.
ალბათ ხშირად გსმენიათ ცნობილი ფრაზა იმის შესახებ,რომ აგრესია საუკეთესო განტვირთვის საშუალებაა და რომ გამოვლენილი აგრესია ადამიანს სიმშვიდის მოპოვების შესაძლებლობას აძლევს.ეს ძალიან დიდი ბულშითია ძალიან ბევრ ბულშითს შორის იმ მარტივი მიზეზის გამო,რომ უბრალოდ შეუძლებელია აგრესია ადამიანს სიმშვიდეს ანიჭებდეს.ამ თეორიის სისწორის დანახვა შეიძლება იმ მაგალითიდანაც,რომლის მიხედვითაც ადამიანი დაწყნარებულ გონებაზე გაცილებით რაციონალურ გადაწყვეტილებას იღებს განსხვავებით აგრესიის წარმოქმნის შემთხვევისგან.მართალია,რომ კრიტიკულ მომენტებში გაწონასწორებულობაზე და ბარაკ ობამაზე ფიქრი ძალიან ძნელია,მაგრამ ფაქტია,რომ აგრესიის გავლენით მიღებული შედეგები გაცილებით მეტი აგრესიის გამომწვევია,ვიდრე მის გარეშე. თუ მან მოახერხა დაგროვილი ენერგიის ტრანსფორმირება და რაციოს ფარგლებში მოქცევა წარმოუდგენლად დიდი კმაყოფილების მიღება შეუძლია,რაც გაცილებით დიდი სიამოვნებაა აგრესიასთან შედარებით.ხერხები,რითაც იგი შეძლებს ამ ენერგიის ტრანფორმაციას,რა თქმა უნდა,მკაცრად ინდივიდუალურია და უნდა ესადაგებოდეს ინდივიდის ფსიქოლოგიურ მდგომარეობას.
რა ენერგიას ასხივებდნენ ბუდა,იესო,ტილოპა?რით იყვნენ ისინი ჩვეულებრივი ადამიანებისგან განსხვავებულნი?
მხოლოდ და მხოლოდ იმით,რომ ახდენდნენ ენერგიის რაციონალიზაციას და მართვას გაცნობიერებული გზით.ფაქტობრივად მათ მოახერხეს აგრესიის ნიველირება და სხვა საფეხურზე ასვლა მხოლოდ და მხოლოდ ამის საჭიროებაში გაცნობიერების შემდეგ.(მათ საკუთარი მტრებიც კი შეიყვარეს)ადამიანის უსაზღვრო შესაძლებლობების ათვისება ენერგიის სწორი ტრანსფორმაციით არის შესაძლებელი,რომლის უნარის გამომუშავებაც,რაღა თქმა უნდა პიროვნულ სწრაფვაზე და მტკიცე ნებისყოფაზეა დამოკიდებული.

My photos - WAYN.COM

My photos - WAYN.COM

მაროშკინას სიმართლით გევლოთ )))

პირველ რიგში ჩემი ნახევრად სახალისო და ნახევრად რავი როგორიც გინდათ ისეთი პოსტი მინდა დავიწყო იმით,რომ საქართველოა ერთადერთი ქვეყანა,სადაც ბომონდი (იააავიცი რამდენადაა ბომონდი)იმიჯს იქმნის იმით,რომ სექსზე საუბრობს "ფსევდანარევი" გულახდილობით))) და "ფსევდანარევადვე" არ აინტერესებს საზოგადოების აზრი.ეჰ როდის განათდები, ან როდის დადგამ სანთელს მაგიდაზე და არა მაგიდის ქვემოთ იმისათვის,რომ ოთახი გაანათო ბედრკულო საქართველოვ ამას ვინ გვეტყვის,მაგრამ ეს კიდევ არაფერია იმასთან შედარებით,რამაც ყველაზე მეტად მიიქცია ჩემი ყურადღება გადაცემის მსვლელობისას.
ალბათ ესეც წმინდა გრუზინსკი ფენომენია,რომ ადამიანებმა შეიძლება ხათრის გულობიზა(ხათრი ვერ გაგიტეხე,თვარა რავა გაკადრებდიოს პონტში)მისცენ ერთმანეთს.ეს ნამდვილად აღმოჩენაა ჩემთვის,რომ თუ ადამიანი დიდად არ გეპიტნავება და გაკმაყოფილებს ყველა ასპექტში :))),ვიმეორებ:რას! რას! ყველა ასპექტში!,რა დროს კულტურაზე და ხათრი–მათრზე ფიქრის დროა.ნუ მოკლედ აქ ობიექტური ვერ ვიქნები მავან და მავან მიზეზთა გამო,მაგრამ ნიჩიო.მთავარი ისაა,რომ ამ ადამიანმა ეს ჯადოსნური სიტყვები გაახმოვანა და ძალიან მკვლელი მაგალითი მოიყვანა სტუმრობისას მორთმეულ კერძზე თუ რაღაც მაგის მსგავსი bullshit!:((
მისეული stainless steel-ებური ლოგიკა გვარწმუნებს იმაში,რომ კაცს უნდა აგრძნობინო თავი იმაზე მეტად ვიდრე ის არის)))(ნუ ეს ისედაც ეგრე ჰგონიათ,რაც ისედაც გასაგებია)მაგრამ ამ იდეის გამყარება რატომ უნდა ხდებოდეს მდედრების მხრიდან ლოგიკას არ ექვემდებარება იმ თვალსაზრისით,თუ კი გაქ ამბიცია იმისა,რომ უკეთესი მამრი გყავდეს გვერდში)))


რიაავიცი კაცია და გუნებაო,მაროშკინას ფსიქოანალიზი და მოტივაცია ამ ქცევის ასახსნელად ნაკლებად საინტერესოა ჩემთვის,აქ უფრო მნიშვნელოვანია ის მომენტი,რომ მაჯორითი ოფ ზე ვიმინ ინ ჯეორჯია რეალურ მოთხოვნილებებს არ უყენებს თავის პარტნიოროზავრს:))))

P.S. შევეცადე ფოტო ისეთი შემერჩია,სადაც მისი ჩაცმულობა უფრო მიმზიდველი და ჩემ გემოვნებასთან ახლოს იქნებოდა (მარა მაინც შორსაა ეეჰ),ნუ კრუჟევა კრუჟევა არაა რაც მთავარია :))

Miss!

I hate this word...just hate hate hate hate....
Hate the feeling that comes in and out and fucks your already fucked brain...
Then rushes in and rushes out and and...and doesn't even ask permission! What a jerk! Can you imagine?!
Wanna just shut its mouth and hit its eyes and get rid of that slut thought of missing somewhere, someone, something...
Suppose got some paranoia, don't even care at all...
Someone, Somewhere, Something just missing and don't even wanna know.
So So So So Bored of that same feeling!!!
Bored deadly to the hell!
Someone Somewhere Something or just nothing!
God damn it Nothing!
((((((

Lucid Dreams

...dreams are messages to ourselves
რამდენად არის ჩვენდამი გამოგზავნილი შეტყობინება სიზმარი,ვერ დავიწყებ აქ და ახლა ამის ემპირიულ მტკიცებას,თუმცა შეიძლება ვარაუდის დონეზე საუბარი,მაგრამ ფაქტია,რომ სიზმარი და განსაკუთრებით ცხადად ნანახი სიზმარი ჩვენს ცხოვრებაში ხშირად განსაკუთრებულ როლს და დანიშნულებას ასრულებს.პირადი გამოცდილება სიზმართან მიმართებაში მდგომარეობს იმაში,რომ დეჟავუს სახით ხშირად მიხდება და ამას ვაცნობიერებ,რომ მე ეს სიზმარში მქონდა ნანახი.ძალიან ბევრჯერ გულით მდომებია კონკრეტულად რაღაც დამსიზმრებოდა და დამსიზმრებია კიდეც,ფაქტობრივად სიზმარი გაძლიერებული ქვეცნობიერის შედეგია,რომელშიც ილექება დღის განმავლობაში დაგროვილი ემოციები და თავს ავლენს ძილის დროს,როცა ცნობიერება დასუსტებულია და მთელი "პარადი" ქვეცნობიერს მიყავს.
ყველაზე საინტერესო ფაქტი ის არის ხშირად,რომ სიზმარში ხედავ უცნობ ადამიანებს და მათ ისე ელაპარაკები,თითქოს დიდი ხნის ნაცნობები იყოთ.უკითხავად იცი მათი სახელები და რომ იღვიძებ,მომენტალურად გავიწყდება,ამ დროს შეიძლება იმ ადამიანს შენი ფანტაზიის მიერ დარქმეული სახელი უწოდო და უხეშად დაარღვიო მისი პიროვნული უფლება,ჰქონდეს საკუთარი სახელი))))
ამ პოსტის შექმნისათვის მადლობას ვუხდი ჩემ სკაიპი fრენდს,რომლის ვინაობას შეგნებულად არ ვასახელებ)))მისი სიზმარი საინტერესოდ მეჩვენა იმ მხრივ,რომ სცენარის მთავარი გმირი ჩემდა უნებურად აღმოვჩნდი მე,საინტერესო არის კიდევ იმით,რომ ამ პიროვნებას რეალში არ ვიცნობ,მხოლოდ სკაიპით ვკონტაქტობთ.(გამოდის,რომ ვირტუალურ დონეზეც იგივე შეგრძნებები და დამოკიდებულებაა ადამიანებს შორის,როგორც რეალში)
სიზმრის ფაბულა მდგომარეობს შემდეგში:მის ავტორს ესიზმრა,რომ მე მას თურმე ვკერავდი რომელიღაც ბარში))) და მისი შეყვარებული ამ დროს ქალაქ გარეთ იმყოფებოდა.მიუხედავად ამ ფაქტისა,საიდანღაც და მოულოდნელად გაჩნდა მისი შეყვარებული და გვეჩხუბებოდა ორივეს(ალბათ წარმოიდგინეთ ტრადიციული ლექსიკა,ხმამაღალი,იმპერატიული ტონით და აღშფოთებული,ეგო გაღვიძებული მდედრი)))ამას გარდა,თურმე მეც იმპერატიული ტონი მიმიღია და ჩემი მეგობრისთვის არჩევანის გაკეთების მოთხოვნაც კი წამიყენებია(OMG არადა როგორ არ მგავს მე :ლოლ:) ...ნუ მოკლედ მაგრად კი ინერვიულა ჩემმა მეგობარმა და დაიბნა კიდეც,მაგრამ რატომ დაიბნა,ლოგიკას ვერ ვხვდები)))მარა გავატაროთ))
და რა არის აქ ჩემი მთავარი ფოინთი,(ნუ სიზმარი სრულად და დეტალურად არ დავწერე)მთავარი ფოინთი არის ის,რომ ზღვარი სიზმარსა და სიცხადეს შორის ხშირად იშლება და ეს წაშლილი ზღვარი იმდენად ბუნდოვანია ხოლმე,რომ თავი ტელეპატი და მისტიკურ საშინელებათა ჟანრის სურათის გმირი მგონია))).ალბათ თქვენც და თუ არა არც ეგაა პრობლემა დსმებო :))))

sneezing and Buddha!

დღეს დილით დავაფიქსირე,რომ ცემინებისას ვამბობ ბუდდჰას)))
მერე კიდე ვცადე დაცემინება ხელოვნური გაღიზიანებით)))და კიდევ იგივე გავიმეორე,უაღ რა ზაინდერეზოა რადომ?
ითს ქაინდა ნიუ რეველაიშნ,ფრობაბლი ნათ ზი ლასთ)))

ხოდა ეგაა,რა...ეხლა გაგრძელება მეზარება,მერე უნდა ავბოდდე უაზროდ...

ეხლა ოშო მიხმობს და will be back ASAP!

oooooM!

აბასთუმანი

ოოოომ!
და მე საკუთარი შეგნებით და სასიამოვნო წინასწარგანწყობით)))) მივდივარ აბასთუმანში ჰეფფი ჰოლიდეებზე...პირველივე უიქენდზე ვითესები,როგორც კი უნიდან გამიშვებენ :ჯუმპ:
მივდივარ და უკან ვტოვებ ქალაქს,ცივილიზაციას,ინდუსტრიას...იმიტომ რომ საკმარისია ამდენი ბოლი, :პუკე:
მივდივარ ფილტვების,გონების და სულის საზრდოსთვის,მე იგი უნდა მოვიპოვო,შევისუნთქო,შევიგრძნო,ამოვისუნთქო და ისევ ჩავისუნთქო :ჰჰჰჰ:
ტყე უნდა ავითვისო და მისი ბინადრები,უნდა "გავტყიურდე"))))ყველა ბალახის,ხის და მცენარის სუნი უნდა მივაღებინო ჩემი სასუნთქი სისტემის ყველა რეცეპტორს,აბსოლიტურად ყველააააას გასაგებეააა :სერჟი:!!!....
მივდივაააააარ!!!
რა კარგიაააა,მივდივარ!

мама!

არ არის ადვილი დედად ყოფნა,მართლა არ არის...ვინც კი დაფიქრებულა ამის შესახებ,ალბათ,ყველა დამეთანხმება.დედა ყველაფერზე ნერვიულობს,ყველა შენს მიმიკაზე,ქცევაზე,სიტყვაზე,ხმამაღალ სუნთქვაზეც კი.უნდა რომ გაგიზიაროს,შენთან იყოს,გაიგოს რა გტკივა,რა გახარებს,რა მოგწონს და რა არ მოგწონს,მაგრამ შვილები ხშირად ამის საშუალებას არ ვაძლევთ მას.არ ვაძლევთ,იმიტომ რომ არ გვინდა ვინმემ ჩვენს სულში ხელები ზედმეტად აფათუროს და გვგონია,რომ ამით ჩვენს პიროვნულ თავისუფლებას ზედმეტად ეხებიან.ყოველშემთხვევაში მე აქამდე ასე მეგონა,მაგრამ ეხლა აღარ მგონია და მიხარია,რომ ეს ასეა.დედა ეხლა ჩემიანია და მიკვირს აქამდე რატომ ვერ ვხედავდი და ვერ ვგრძნობდი ამას.ალბათ ის ცუდი უნდა მომხდარიყო,რაც მოხდა და რამაც ხანგრძლივ აქტიურ დეპრესიაში ჩამაგდო.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში მისთვის არაფერი მითქვამს,არ მითქვამს იმიტომ,რომ დაებადებოდა უამრავი კითხვა და მე ვერ შევძლებდი ამ კითხვებზე პასუხის გაცემას(თუმცა ყველა ამ კითხვაზე პასუხი მან უკვე ქვეცნობიერად უკვე იცოდა),იმიტომ რომ მართლა არ შემეძლო.კიდევ არ მითქვამს იმიტომ,რომ ისედაც ვხედავდი როგორ ნერვიულობდა და არ მინდოდა კიდევ დამემატებინა,მეგონა მდგომარეობიდან დამოუკიდებლად გამოვიდოდი და не хотела, чтобы она нервничала за какиета пустики.მაგრამ ახლა ბედნიერი ვარ,რომ ის ჩემთანაა,აქ არის და ვიცი რომ ის დედაჩემია !!!

ხორბლის სოკო და ფსაი მხატვრობა

კიდევ ერთი მაგალითი იმისა,რომ ყოველგვარ მოვლენას ორი მხარე აქვს)))
ეს მოხდა 1938 წელს(ბუნდოვნად მახსოვს ეგ წელი))).შვედმა მეცნიერმა და დოქტორმა ალბერტ ჰოფმანმა,შაკიკის საწინააღმდეგო მედიკამენტზე მუშაობისას,გააკეთა Great Discovery,რომელმაც შემდგომში მისდა უნებურად სათავე დაუდო ხელოვნების მიმართულებას,რომელიც Psy visual art-ით არის ცნობილი დანარჩენი მსოფლიოსათვის.კერძოდ,ჰოფმანმა შეიმუშავა fusion ე.წ. ხსნარი,რომელიც წარმოადგენდა შემდეგი ნივთიერებების ნაზავს lysergic acid diethylamide-25 და გააჩნდა ძლიერი ფსიქოტროპული მოქმედება,ხოლო in roaring sixties საყოველთაოდ ცნობილმა მისმა აკრონიმმა LSD–მ პოპულარობა მოიპოვა სასაუბრო ენაში.)))
თავდაპირველად ამ ჰალუცინოგენს სამედიცინო მიზნებისთვის იყენებდნენ და კურნავდნენ ისეთ დაავადებას,როგორიცაა შაკიკი.იგი შეიცავს ერგოტამინს,რომელიც აყუჩებს გაუსაძლის თავის ტკივილებს და რომელიც მცირე რაოდენობით, ხორბლის მარცვალში მოიპოვება,ხოლო მისი დოზის მომატება იწვევს ხორბლის სოკოს,რაც მომწავლელ გავლენას ახდენს ადამიანის ორგანიზმზე.ელ ეს დე ასევე შეიცავს ერონოვინს,რომელასც სასიკეთო დანიშნულებით იყენებდნენ მეჩვიდმეტე საუკუნეში მცხოვრები ბებიაქალები და პოსტმშობიარობის შედეგად წარმოშობილი სისხლდენის შეჩერებას სწორედ ამ ნივთიერებით ახერხებდნენ.
1960-იანი წლების სახვითი ხელოვნების წარმომადგენლები და მუსიკოსები სწორედ ელესდეს გავლენას განიცდიდნენ თავის შემოქმედებაში,რომელიც დღემდე არ განელებულა და უკვე ჩამოყალიბებულია ცალკეული ფსაი კულტურის სახით.ესეთები იყვნენ ცნობილი რიკ გრიფინი,რობერტ ვენოსა,მარტინა ჰოფმანი,ალექს გრეი,პიტერ გონსალესი და პიტერ მაქსი.მაინდ ალთერინგის შესახებ ვრცლად აქვს აღწერილი ალდუს ჰაქსლის თავის წიგნში "The Doors of Perception".
გერმანელი მხატვარი მატი კლარვინი ამბობდა,რომ ელესდე არ იყო მისი ინსპირაციის პირველწყარო,არამედ უბრალო საშუალება,რომელიც უვითარებდა ქვეცნობიერ პროცესებს და ეხმარებოდა შეექმნა სპირიტუალური და მისტიკური ხასიათის ნახატები.
გარკვეული პერიოდით კლარვინი სამუზეომო მხატვრის სტატუსით სარგებლობდა,რადგან მისი სურათებით ფორმდებოდა პროგრესივ–როკის და ჯაზის ალბომები.სამოციანი წლების კულტურული აიქონი გახდა მისი Anunciation-ით გაფორმებული სანტანას Abraxas LP და მაილს დევისის Bitches Brew ალბომები.
კლარვინის მხატვრობაში იგრძნობა სალვადორ დალის სიურეალისტური გავლენა,ვისგანაც მან შეისწავლა რეალისტური მხატვრობის ტექნიკები სიურელისტურ მისტიციზმთან ერთად.მის ნახატების ხილვისას,შეიძლება დაგეუფლოთ აპოკალიფსური შეგრძნებები,სადაც ფერთა სიმკვეთრე,მსუბუქ დეტალურობასთან ერთად ქმნის კომპლექსურ პანორამას.ამ მნიშვნელობით მისი Grain of Sand საუკეთესო მაგალითია. აი ისიც:


ნაკლებ პოპულარული ნახატებიდან აღსანიშნავია landscapes და still life paintings:

"Projekt Weltethos"

"არ გვიწერია გადარჩენა თვინიერ მსოფლიო ზნეობისა.არ დაივანებს ქვეყნად საყოველთაო მშვიდობა თვინიერ რელიგიათა დაზავებისა.არ ეგების რელიგიათა დაზავება თვინიერ რელიგიათა დიალოგისა", – გვეუბნება ჰანს კიუნგი თავის ეკუმენური ხასიათის პროექტში,რომელიც მთლიანად ზემო აღნიშნულ სამ პოსტულატზე დგას.ალბათ იკითხავთ რას ნიშნავს მსოფლიო ზნეობა?როგორ შეიძლება წარმოიდგინო მსოფლიო ზნეობა თავად მსოფლიოს ფონზე,რომელიც "უხილავი მარჯვენით"(ხანდახან კი მგონია,რომ ეს ხელი საერთოდაც ცაციააა))) იმართება?
წარმოიდგინეთ ათეისტს,თეისტს და აგნოსტიკოსს ეკითხებით ამის შესახებ,რა პასუხს გაგცემენ ისინი?სავარაუდოდ,ათეისტი იტყვის რა საჭიროა ზნეობა,როცა იგი პრაქტიკულად არ არსებობს?თეისტი ხმას აიმაღლებს და სერიოზული,"ოოომ მიმიკით" შეუდგება იმის ახსნას,რომ მხოლოდ და მხოლოდ მისი რელიგიური ზნეობაა ჭეშმარიტი და რომ ყველა დანარჩენი მცდარ გზაზე დაგაყენებს.აგნოსტიკოსი დაბნეული სახით შემოგხედავს და შენ მის თვალებში ამოიკითხავ,თუ რაოდენ სულერთია მისთვის ყოველივე ეს.ხოდა როგორ უნდა მოიქცე ასეთ შემთხვევაში,როცა ათასი კულტურა,ეთნოსი,რელიგიური და ურელიგიო საზოგადოება გეწინააღმდეგება გლობალური ღირებულებების დამკვიდრებაში?ყველაფერი დროით პროცესებს მიანდო,თუ ამის მისაღწევად თავად იშრომო და იღვაწო.
სად შეიძლება იპოვო კვანძი,რომლითაც მოხდება მორწმუნეთა და ურწმუნოთა კოალიცია,რაზეც დაიწყება რელიგიური დიალოგი და შევძლებთ უფრო მშვიდობიან მსოფლიოში ცხოვრებას?ეს ყოველივე შეიძლება მარტივად გადაწყვიტოს ზეიდეებით შეპყრობილმა პირველი კურსის სტუდენტმა,რომელიც ესესაა გაეცნო სემუელ ჰანთინგთონის და რუდოლფ შტაინერის ნაშრომებს,რომლებიც ამ გზას მსოფლიო კულტურების კომპილაციაში ხედავენ.
მავანი და მავანი ინდივიდუმები ტრადიცულად გაურბიან ამ პასუხისმგებლობას და თანამედროვე ეტაპზე წარმოქმნილ კონფლიქტებს ბუნებრივ პროცესად აღიქვამენ,იმის ფონზე თუ რაოდენ დიდი სწრაფვაა დემოკრატიის გავრცელების მიმართ.მართლაცდა პარადოქსია,უკაცრავად ვარ და)))
არის მეორე ფაქტორიც,რომელიც ასევე ეწინააღმდეგება მსოფლიო ზნეობის დამკვიდრებას.თუ ე.წ. think-tank–ები იფიქრებენ და შეიმუშავებენ იდეოლოგიას,რაც საბოლოოდ დაამკვიდრებს საერთო ფასეულობებს,არის კი იმის გარანტია,რომ ეს იდეოლოგია ხანგრძლივი პერიოდით იმუშავებს და მასაც არ დასჭირდება რეფორმა?ცხოვრებისეული პრაქტიკა მდიდარია გამოცდილებით,რომელიც ამტკიცებს,რომ ფილოსოფიური და იდეოლოგიური მოდელები სწორედ იქ აღმოჩნდებიან ხოლმე უვარგისნი,სადაც ადამიანს მოეთხოვება კონკრეტულ შემთხევევაში მისი აპრობაცია და იგი სწორედაც რომ აქ უმტყუნებს ხოლმე,ძირითადად იმ შემთხვევაში,როცა იდეოლოგია მის ინტერესებს უპირისპირდება.იქ სადაც საკუთარი ზნეობრივი პასუხისმგებლობის შეგრძნება ადამიანს ეგზისტენციალურ ტკივილს აყენებს,იქ ფილოსოფიური მოწოდება გონიერებისკენ იქცევა ღაღადებად უდაბნოსა შინა და ჩნდება ლოგიკური კითხვა:რაღა მაინცადამაინც ჩემგან მოითხოვენ ამას?ესაა ყველაზე ეგზისტენციალური კითხვა რამაც შეიძლება ინდივიდის ფსიქოლოგია შეარყიოს.
კანტი გვთავაზობს რომ გავბედოთ და მოვიხმაროთ საკუთარი გონება!მაგრამ შეუძლია კი ადამიანმა იხსნას ადამიანი?შეუძლია კი ადამიანს უარი თქვას იმ კომფორტზე რასაც რელიგია სთავაზობს მას,ხსნის პასუხისმგებლობა,რომელიც მხოლოდ რელიგიას შეუძლია მისცეს კაცობრიობას.
ფილოსოფიური თვალსაზრისით ადამიანს გააჩნია ადამიანური ავტონომია,რომელიც ღვთის რწმენის გარეშეც მოახდენს ჭეშმარიტების პრინციპულ ახსნას.ასევე შეუძლია მორალურად იცხოვროს ბიოგრაფიულად და ფსიქოლოგიურად – რწმენის გარეშე;შეთხზას პრინციპული ეთიკური ორიენტაცია და მიჰყვეს მას.
ვეთანხმები კანტისეულ კატეგორიულ იმპერატივს "ადამიანი არასოდეს არ უნდა გადავაქციოთ უბრალო საშუალებად,იგი უნდა მარად დაშთეს საბოლოო მიზნად და კრიტერიუმად.ფული და კაპიტალი წარმოადგენს საშუალებას,როგორც შრომა.მეცნიერებაც,ტექნიკაც და ინდუსტრიაც საშუალებებია". ვეთანხმები კიდევ ერთხელ,მაგრამ მგლის ხახასავით დაღებული ცივილიზაცია არამგონია საშუალება იყოს,რომელიც ადამიანის კეთილდღეობაზე იზრუნებს და არ გადააქცევს მას ობიექტად სუბიექტის ნაცვლად.
ხოდა რაშია ხალხო ხსნა და შვება?სად უნდა შედგეს კონსენსუსი?
შესაძლებელია ეს challenge-ის და response–ის დახმარებით შევძლოთ და ექსპერიმენტის გზით მივიდეთ დასკვნებამდე!
ფაქტი და რეალობა კი უკვე ერთია,რომ მომავალი აღარ გააჩნია არცერთ რეგრესულ ანდა რეპრესიულ რელიგიას,ქრისტიანული იქნება იგი,ისლამური,იუდაისტური თუ ბუდისტური.